Arthur Schopenhauer'in Denemeleri; Karamsarlık Çalışmaları

Dünyanın Acıları Üzerine

Acı, hayatın doğrudan ve dolaysız amacı olmadıkça, varoluşumuzun amacı tamamen başarısız olmalıdır. Dünyanın her yerinde bol miktarda bulunan ve hayatın kendisinden ayrılmaz ihtiyaç ve zorunluluklardan kaynaklanan muazzam miktarda acıyı, hiçbir amaca hizmet etmeyen ve sadece tesadüflerin sonucu olarak görmek saçmadır. Her bir ayrı talihsizlik, kuşkusuz, istisnai bir şey gibi görünüyor; ama genel olarak talihsizlik kuraldır.

Çoğu felsefe sistemi kötülüğü karakterinde olumsuz olarak ilan eder. Bence bu büyük bir saçmalıktır. Kötü sadece olumlu olandır ve kendi varlığını hissettirir. Olumsuz olan iyi olandır; başka bir deyişle, mutluluk ve tatmin her zaman yerine getirilen bir arzuyu, sona eren bir acı durumunu ima eder.

Bu, genellikle hazzın beklediğimiz kadar hoş olmadığı ve acının çok daha acı verici olduğu gerçeğini açıklar.

Bu dünyadaki zevkin acıdan daha ağır bastığı söylenir; ya da her halükarda ikisi arasında eşit bir denge vardır. Okuyucu bu ifadenin doğru olup olmadığını kısaca görmek isterse, biri diğerini yemekle meşgul olan iki hayvanın karşılıklı duygularını karşılaştırsın.

Herhangi bir talihsizlik veya sıkıntıda en iyi teselli, sizden daha da kötü durumda olan diğer insanların düşüncesi olacaktır; ve bu herkese açık bir teselli şeklidir. Ama bu, bir bütün olarak insanlık için ne korkunç bir kader demek!

Bizler, avı için önce birini sonra diğerini seçen bir kasabın gözü önünde, tarladaki kuzular gibiyiz. Demek ki iyi günlerimizde hepimiz Kaderin şu anda bizim için hazırlamış olabileceği kötülüğün -hastalık, yoksulluk, sakatlık, görme kaybı veya akıl kaybı- farkında değiliz.

Varoluş ıstırabının en ufak bir parçası da bunda yatar: Zaman durmadan üzerimize baskı yapar, asla nefes almamıza izin vermez, ama her zaman kamçılı bir usta gibi peşimizden gelir. Herhangi bir anda Zaman elini tutarsa, bu ancak can sıkıntısının sefaletine teslim edildiğimizde olur.

Ancak talihsizliğin de yararları vardır; çünkü atmosferin basıncı ortadan kalkarsa, bedenimiz parçalanacak, insanların hayatları da her türlü ihtiyaçtan, zorluktan ve sıkıntıdan kurtulmuş olsaydı; Ellerine aldıkları her şey başarılı olsaydı, kibirle o kadar şişeceklerdi ki, patlamasalar da, dizginsiz bir budalalık görüntüsü vereceklerdi - hayır, delireceklerdi. Ayrıca şunu da söyleyebilirim ki, her insan için her zaman belirli bir miktarda özen, acı veya sıkıntı gereklidir. Balastsız bir gemi dengesizdir ve düz gitmeyecektir. Endişe , emek ve sıkıntının hayatları boyunca neredeyse tüm erkeklerin kaderini oluşturduğu kesindir. Fakat tüm dilekler, ortaya çıkar çıkmaz yerine getirilseydi, insanlar hayatlarını nasıl yaşarlardı? hayatlarında ne yapacaklardı? Dünya bir lüks ve rahatlık cenneti, süt ve bal akan, her Jack'in Jill'ini hemen ve zorluk çekmeden aldığı bir ülke olsaydı, insanlar ya can sıkıntısından ölür ya da kendilerini asarlardı; yoksa savaşlar, katliamlar, cinayetler olurdu; öyle ki, sonunda insanlık, Doğa'nın elinde şimdi kabul etmesi gerekenden daha fazla acıyı kendisine çektirecektir.

Hayatımızı ilk düşünürken, perde açılmadan önce bir tiyatrodaki çocuklar gibiyiz, orada neşeyle oturuyoruz ve oyunun başlamasını sabırsızlıkla bekliyoruz. Gerçekte ne olacağını bilmemek büyük bir nimet. Öngörebilir miyiz, çocukların masum mahkumlar gibi göründüğü, ölüme değil, yaşama mahkum olduğu ve henüz cezalarının ne anlama geldiğinin farkında olmadığı zamanlar olabilir. Yine de her insan yaşlanmak ister; başka bir deyişle, "Bugün kötü, yarın daha da kötü olacak ve en kötüsüne kadar böyle devam edecek" denebilecek bir yaşam durumu.

Güneşin her türlü ıstırabı, ıstırabı ve ıstırabı mümkün olduğu kadar yakın bir şekilde hayal etmeye çalışırsanız, dünyada olduğu kadar az dünyada da olsa çok daha iyi olacağını kabul edeceksiniz. ay, güneş yaşam fenomenlerini ortaya çıkarabiliyordu; ve eğer orada olduğu gibi burada da yüzey hala kristal halde olsaydı.

Yine, yaşama, yokluğun kutsanmış sakinliğini bozan, kârsız bir olay olarak bakabilirsiniz. Olduğunu o kadar net hissedeceksiniz bir hayal kırıklığı, hatta bir aldatmaca.

Gençliklerinde arkadaş olan iki adam, bir ömür ayrı kaldıktan sonra yaşlandıklarında tekrar karşılaşırlarsa, birbirlerini gördüklerinde hissedecekleri en önemli duygu, bir bütün olarak yaşamda tam bir hayal kırıklığı olacaktır; çünkü düşünceleri, hayatın önlerinde şafağın pembe ışığında uzandığı kadar adil göründüğü, çok şey vaat ettiği ve sonra çok az performans gösterdiği o eski zamanlara geri götürülecek. Bu duygu, birbirine o kadar baskın gelecek ki, onu kelimelere dökmeye bile gerek görmeyecekler; ama her iki tarafta da sessizce var sayılacak ve hakkında konuşmak zorunda oldukları her şeyin temelini oluşturacaktır.

İki ya da üç kuşak görecek kadar yaşayan, bir panayırda bir süre sihirbazın kulübesinde oturan ve art arda iki ya da üç kez gösteriye tanık olan bir adama benzer. Hilelerin yalnızca bir kez görülmesi gerekiyordu; ve artık bir yenilik olmadığında ve aldatmayı bıraktığında etkileri kaybolur.

Hiç kimse kaderi için kıskanılacak bir şey olmasa da, kaderi kederlenecek sayısız insan var.

Hayat yapılması gereken bir görevdir. Demek güzel bir şey Defunctus est; adam görevini yapmış demektir.

Çocuklar dünyaya yalnızca saf bir akılla getirilseydi, insan ırkı var olmaya devam eder miydi? Bir insan, gelecek kuşağa, onu varoluşun yükünden kurtaracak kadar sempati duymayı tercih etmez mi? ya da her halükarda soğukkanlılıkla bu yükü kendisine yüklemeyi üstlenmez.

Sanırım bana felsefemin doğru olmadığı söylenecek - çünkü ben gerçeği söylüyorum; ve insanlar Rab'bin yaptığı her şeyin iyi olduğundan emin olmayı tercih ederler. Öyleyse rahiplere gidin ve filozofları rahat bırakın! Doktrinlerimizi size öğretilen derslere uydurmamızı istemeyin. Bu sahte filozofların senin için yapacağı şey. Onlardan herhangi bir doktrini isteyin onu alırsınız. Üniversite profesörleri iyimserlik vaaz etmek zorundadır; onların teorilerini altüst etmek kolay bir iştir.

Okuyucuya her refah durumunun, her tatmin duygusunun karakterinde olumsuz olduğunu hatırlattım; yani varoluşun pozitif unsuru olan acıdan özgürleşmekten ibarettir. Bu nedenle, herhangi bir yaşamın mutluluğunun, sevinçleri ve zevkleri ile değil, acıdan - olumlu kötülükten - ne ölçüde kurtulmuş olduğu ile ölçüleceği sonucu çıkar. Gerçek bakış açısı buysa, aşağı hayvanlar, insanlardan daha mutlu bir kadere sahip görünüyor. Konuyu biraz daha yakından inceleyelim.

İnsan mutluluğunun ve sefaletinin aldığı biçimler ne kadar çeşitli olursa olsun, bir insanı birini aramaya ve diğerinden kaçınmaya yöneltse de, bunların maddi temeli bedensel haz ya da bedensel acıdır. Bu temel çok sınırlıdır: sadece sağlık, yiyecek, ıslak ve soğuktan korunma, cinsel içgüdünün tatminidir; ya da bu şeylerin yokluğu. Sonuç olarak, gerçek fiziksel zevk söz konusu olduğunda, sinir sisteminin daha yüksek olasılıkları onu her türlü zevke karşı daha duyarlı hale getirmedikçe, insan vahşiden daha iyi değildir, ama aynı zamanda hatırlanmalıdır. , her türlü acıya. Ama sonra vahşi ile karşılaştırıldığında, onda uyandırılan tutkular ne kadar güçlü! Duygularının derinliğinde ve hararetinde ne ölçülemez bir fark var!—ve yine de, bir durumda, diğerinde olduğu gibi, sonunda hepsi aynı sonucu veriyor: yani sağlık, yiyecek, giyim vb. .

Tüm bu tutkunun başlıca kaynağı, insanla birlikte yaptığı her şey üzerinde böylesine güçlü bir etki uygulayan, olmayan ve gelecek düşüncesidir. Endişelerinin, umutlarının, korkularının gerçek kaynağı budur - onu vahşinin hapsedildiği mevcut sevinç ve ıstıraplarda olabileceğinden çok daha derinden etkileyen duygular. Düşünme, hafıza ve öngörü güçlerinde insan, zevklerini ve üzüntülerini yoğunlaştırmak ve depolamak için adeta bir makineye sahiptir. Ama vahşinin hiçbir şeyi yoktur; ne zaman acı çekse, aynı şeyin daha önce sayısız kez başına gelmesi gerekirken, sanki ilk kez acı çekiyormuş gibi olur. Duygularını özetleme gücü yoktur. Dikkatsiz ve uysal mizacının nedeni budur: Ne kadar kıskanılacak bir şey bu! Ama insanda yansıma, doğurduğu tüm duygularla birlikte gelir; ve onun ve vahşinin ortak zevk ve acı unsurlarını alarak, onun mutluluğa ve sefalete karşı duyarlılığını öyle bir dereceye kadar geliştirir ki, bir anda insan bir anda bir zevk durumuna getirilir. Hatta bir başkasında bu durum umutsuzluğu ve intiharı getirdiğine göre bu durumun derinliklerine ne kadar ölümcül olduğu kanıtlanıyor.

Analizimizi bir adım öteye taşırsak, zevklerini artırmak için, insanın, başlangıçtaki hallerinde tatmin edilmesi çok daha zor olmayan ihtiyaçlarının sayısını ve baskısını kasıtlı olarak eklediğini göreceğiz. Dolayısıyla tüm biçimleriyle lüks; narin yiyecekler, tütün ve afyon kullanımı, alkollü içkiler, güzel giysiler ve varlığı için gerekli gördüğü binbir şey.

Ve tüm bunların ötesinde, ayrı ve kendine özgü bir haz ve dolayısıyla insanın kendi güçlerini kullanmasının bir sonucu olarak kendisi için kurduğu bir acı kaynağı vardır; ve bu onu değeriyle orantısız bir şekilde meşgul eder, hatta diğer tüm çıkarlarının toplamından neredeyse daha fazla - hırs ve onur ve utanç duygusundan bahsediyorum; düz bir deyişle, diğer insanların onun hakkında sahip olduğu görüşler hakkında ne düşündüğünü. Genellikle çok tuhaf biçimler alan, bu, fiziksel zevk veya acıdan kaynaklanmayan hedef neredeyse tüm çabalarının odağı haline gelir. İnsanın vahşiyle ortak zevk kaynaklarının yanı sıra, aklın zevklerine de sahip olduğu doğrudur. Bunlar, en masum önemsiz şeylerden veya en basit konuşmalardan en yüksek entelektüel başarılara kadar pek çok aşamayı içerir. Can sıkıntısı, vahşilerin bilmediği bir ıstırap biçimidir; evcilleştirildiklerinde hayvanların en zekilerinde zayıf izlerini görebiliriz; oysa insan söz konusu olduğunda bu düpedüz bir bela haline gelir. Hayattaki tek amacı cüzdanlarını doldurmak olan ama asla kafalarına bir şey sokmamak olan zavallı zavallılar kalabalığı, bu can sıkıntısı azabının eşsiz bir örneğini sunar. Servetleri, yapacak bir şeyleri olmadığı için onları sefalete teslim ederek bir cezaya dönüşür; çünkü ondan kaçmak için her yöne koşacaklar, burada, orada ve her yerde seyahat edecekler. Bir yere varır varmaz, onun ne tür eğlenceler sunduğunu merak ederler; sanki nereden para bulabileceklerini soran dilenciler gibi! Gerçek şu ki, ihtiyaç ve can sıkıntısı insan yaşamının iki kutbudur. Son olarak, cinsel ilişkiyle ilgili olarak, bir erkeğin kendisini inatla bir kişiyi seçmeye iten özel bir düzenlemeye bağlı olduğunu söyleyebilirim. Bu duygu, zaman zaman, az ya da çok tutkulu bir aşka dönüşür, bu genelde daha az zevk ve daha çok ıstırap kaynağıdır. Bununla birlikte, yalnızca düşüncenin eklenmesinin bu kadar büyük bir sevgi yaratmaya hizmet etmesi harika bir şeydir. İnsan mutluluğunun ve sefaletinin yüce yapısı; aynı zamanda, insanın vahşi olanla ortak olduğu aynı dar neşe ve keder temeline dayanmak ve onu öyle şiddetli duygulara, pek çok tutku fırtınasına, pek çok duygu sarsıntısına maruz bırakmak, çektiği acıların yazılı olduğu gibidir ve yüzündeki çizgiler okunabilir. Ve yine de, her şey söylendiğinde, en sonunda vahşinin elde ettiği aynı şeyler için mücadele ediyor insan ve aslında kıyaslanamayacak kadar daha küçük bir tutku ve acıya katlanarak bunu yapabiliyor.

Ama bütün bu düşünce yapısı, insan yaşamındaki acı ölçülerinin, zevklerine oranla hiç olmadığı kadar artmasına katkıda bulunur; ve ölümün kendisi için çok gerçek bir şey olması, insan için hayatın acılarını daha da kötüleştirir. Vahşi, ölümden içgüdüsel olarak, ne olduğunu gerçekten bilmeden ve bu nedenle, bu olasılığı her zaman gözünün önünde olan bir insan için doğal bir şekilde hiç düşünmeden uçar. Öyle ki, yalnızca birkaç hayvan doğal bir ölümle ölür ve çoğu yalnızca türlerini iletecek kadar uzun yaşar ve genelde başka hayvanın avı olur, diğer yandan insan , sözde doğal ölümü kural haline getirmeyi başarır. Ama gerçek şu ki, insan doğal yıllara vahşiler kadar nadiren ulaşır; çünkü yaşadığı doğal olmayan yol, çalışma ve duygu yoğunluğu, ırkın yozlaşmasına yol açar; ve bu yüzden amacı olan doğal ölüme çoğu zaman ulaşılmaz.

Vahşi insandan çok salt varoluşla yetinir; bitki tamamen öyle; ve insan, ne kadar donuk ve genişse, o oranda doyum bulur. Buna göre, vahşinin hayatı, insan hayatı ile karşılaştırıldığında, onunla daha az keder, ama aynı zamanda daha az neşe taşır; insanda azab  kaygı ve mutluluk umuttan, kaynaklanmaktadır. İkisini de hayal gücümüze borçluyuz. Mutlu bir geleceğin zihinsel beklentisini ve esin veren düşlem oyununu veren umuttur. Vahşi kaygısızsa, bu anlamda da umutsuzdur; her iki durumda da, çünkü bilinci şimdiki an, önünde gerçekten görebildiği şeyle sınırlıdır. Vahşi, mevcut dürtülerin bir cisimleşmesidir ve bu nedenle doğasında var olan korku ve umut unsurları çok ileri gitmezler - yalnızca ondan önce ve bu dürtülerin ulaşabileceği nesnelerle ilgili olarak ortaya çıkar: oysa bir insanın görüş alanı tüm yaşamını kapsar ve geçmişe ve geleceğe uzanır.

Bunu takiben, vahşilerin bizimle karşılaştırıldığında gerçek bilgelik gösterdikleri bir nokta var - onların şu andaki sessiz, sakin zevkleri. Bunun onlara vermiş gibi göründüğü zihin sükuneti. Düşüncelerimiz ve kaygılarımız bizi huzursuz ve hoşnutsuz hale getirir. Aslında, sözünü ettiğim bu umut ve beklenti zevkleri boşuna elde edilemez. Bir insanın özel bir tatmin ummaktan ve onu dört gözle beklemekten duyduğu haz, ona önceden verilen gerçek hazzın bir parçasıdır. Bu sonradan düşülür; çünkü bir şeyi ne kadar çok beklersek, o geldiğinde o kadar az tatmin buluruz. Ancak vahşinin keyfi beklenmez ve bu nedenle hiçbir kesintiye uğramaz; böylece anın gerçek zevki ona eksiksiz ve bozulmamış olarak gelir. Aynı şekilde, kötülük de vahşiye yalnızca kendi içsel ağırlığıyla baskı yapar; Bizde ise onun gelme korkusu çoğu zaman yükünü on kat daha ağır hale getirir.

Evcil hayvanlarımızdan aldığımız zevke bu kadar çok katkıda bulunan, vahşinin kendisini tamamen şimdiki ana bırakmasıdır. Onlar şimdiki anın kişileştirilmiş halidir ve bazı açılardan, düşüncelerimiz ve meşguliyetlerimizle çoğunlukla göz ardı ettiğimiz, sıkıntı ve sıkıntılardan arınmış her saatin değerini hissettirirler. Ama insan, bu bencil ve kalpsiz yaratık, vahşinin bu niteliğini, bizlerin salt varoluştan daha mutlu olmak için kötüye kullanır ve çoğu zaman, vahşilere salt, çıplak yaşamdan başka bir şeye kesinlikle izin vermeyecek kadar çalışır. Dünyanın yarısından fazlasını dolaşsın diye yapılmış kuş, bir metreküplük boşluğa kapanıyor, orada yavaş yavaş ölmek için özlemle ve özgürlük için ağlayarak ölüyor; çünkü kafeste zevk için şarkı söylemez. Ve insanın en yakın arkadaşı olan köpeği nasıl kötüye kullandığını gördüğümde; Bu zeki hayvanı nasıl bir zincirle bağlıyorsa, efendisine karşı olan bu vahşi ve yakıcı öfkeye en derin sempati duyuyorum.

Daha sonra çok yüksek bir bakış açısı alarak insanlığın acılarını haklı çıkarmasını. Böylece sormaya zorlanıyoruz: Bütün bu eziyet ve ıstırap neden ve hangi amaçla var? Burada iradeye ara verecek hiçbir şey yok; kendini inkar etmekle ve dolayısıyla kurtuluşu elde etmekte özgür değiliz. Hayvanların çektiği acıları açıklamaya hizmet edebilecek tek bir düşünce vardır. Bu şudur: Tüm fenomenler dünyasının temelinde yatan yaşama iradesi.Bununla birlikte, hayvanlarda acı çekme kapasitesinin insandakinden daha az olduğu görülüyor. 

Brahma'nın dünyayı bir tür düşüş veya hatayla yarattığı söylenir; ve budalalığının kefaretini ödemek için, kurtuluşunu gerçekleştirinceye kadar kendisi içinde kalmaya mahkumdur. Şeylerin kökeninin bir açıklaması olarak,Budizm öğretilerine göre dünya, çok uzun bir süre dayanmış olan kefaretle elde edilen kutsanmış durum olan Nirvana'nın göksel sakinliğinde açıklanamayan bazı rahatsızlıkların sonucu olarak ortaya çıktı - değişim bir tür kader tarafından gerçekleşti. . Bu açıklama, temelde ahlaki bir etkiye sahip olarak anlaşılmalıdır; Güneşin kökenini ilkel bir sis çizgisine yerleştiren fizik bilimi alanındaki tam olarak paralel bir teori ile açıklanmasına rağmen, nasıl oluştuğu bilinmiyor. Daha sonra, bir dizi ahlaki hatayla dünya giderek daha da kötüleşti -fiziksel düzen için de bu geçerli- ta ki dünya  bugün sahip olduğu kasvetli görünümü kazanana kadar. Harika! Yunanlılar . dünyaya ve tanrılara anlaşılmaz bir zorunluluğun eseri olarak baktılar. Makul bir açıklama: Daha iyisini bulana kadar bununla yetinebiliriz. Yine, Ormuzd ve Ahriman , sürekli savaş halinde olan rakip güçlerdir. Bu fena değil. Fakat Yehova gibi bir Tanrı, bu sefalet ve ıstırap dolu dünyayı saf bir hevesle ve bunu yapmaktan zevk aldığı için yaratmalıydı ve sonra kendi işini övmek için ellerini çırpması ve her şeyin çok iyi olduğunu ilan etmesi gerekiyordu— bunu hiç yapmayacak!

Leibnitz'in, bunun mümkün dünyaların en iyisi olduğu iddiası doğru olsa da, bu, Tanrı'nın onu yarattığını haklı çıkarmaz. Çünkü O, yalnızca dünyanın değil, olasılığın kendisinin de Yaratıcısıdır; ve bu nedenle, daha iyi bir şeyi kabul edecek kadar düzenli bir olasılığa sahip olmalıdır.

Bu dünyanın, her şeyi bilen, çok iyi ve aynı zamanda her şeye gücü yeten bir Varlığın başarılı eseri olduğuna inanmayı imkansız kılan iki şey vardır; ilk olarak, içinde her yerde bol olan sefalet; ve ikincisi, en yüksek ürünü olan, olması gerekenin cüretkarı olan insanın bariz kusuru. Bunlar böyle bir inançla bağdaştırılamaz. Aksine, bunlar sadece söylediklerimi destekleyen gerçeklerdir; dünyayı kendi hatalarımızın bir sonucu olarak görme yetkinliğimiz vardır ve bu nedenle, olmaması daha iyi olur. İlk varsayım altında, Yaradan'a karşı acı bir suçlama anlamına gelirken ve alay için malzeme sağlarken; ikincisi altında kendi doğamıza, kendi irademize karşı bir suçlama oluştururlar ve bize bir alçakgönüllülük dersi verirler. Bir çapkının çocukları gibi dünyaya günahın yüküyle geldiğimizi görmemizi sağlıyorlar; ve varoluşumuzun bu kadar sefil olmasının ve sonunun ölüm olmasının ancak bu günahın kefaretini sürekli olarak ödemek zorunda olduğumuz olduğu genel gerçeğinden daha kesin bir şey yoktur , dünyanın ağır günahı acıklı ıstırabını. Burada, deneyim alanında yatan bu iki şey arasındaki fiziksel bağlantıdan bahsetmiyorum; benim anlamım metafizik. Buna göre beni Eski Ahit'le uzlaştıran tek şey Düşüş hikayesidir. Bir alegori şeklinde görünse de benim gözümde o kitaptaki tek metafizik gerçektir. Varlığımızın, cezasını ödediğimiz bir günahın, yanlış bir adımın sonucu olmasından daha iyi bir açıklama yok gibi geliyor bana. Düşünceli okuyucuya popüler ama aynı zamanda Claudius Hıristiyanlığın özünde karamsar ruhunu sergileyen bu konuyla ilgili derin bir incelemesini önermekten geri duramam.: Lanetli senin uğrunda zemin.

[ Matthias Claudius (1740-1815), popüler bir şair ve Klopstock, Herder ve Leasing'in arkadaşı.düzenledi Wandsbecker Bote'u Dördüncü bölümünde yukarıda bahsedilen incelemenin yer aldığı. Genelde Schopenhauer ona sık sık bu adla atıfta bulunur.]

Yunanlıların etiği ile Hinduların etiği arasında bariz bir karşıtlık vardır. Bir durumda (Eflatun'un istisnası dışında), etiğin amacı bir insanın mutlu bir yaşam sürmesini sağlamaktır; Hindularda  doğrudan belirtildiği gibi, onu tamamen hayattan kurtarmak ve kurtarmaktır.

Bununla müttefik olan, Yunan ve Hıristiyan ölüm fikri arasındaki karşıtlıktır. Floransa galerisindeki zarif bir antik lahit üzerinde, antik çağlarda bir düğüne katılan törenlerin tamamını, resmi tekliften, Hymen'in meşalesinin mutlu meşaleyi yaktığı akşama kadar tüm seremonileri kabartma olarak sergileyen güzel bir antik lahit üzerinde çarpıcı bir şekilde sunulmaktadır. Çift ev. Bununla karşılaştırın, kederli bir siyahla örtülmüş ve bir haçla süslenmiş Hıristiyan tabutu! Ölümde teselli bulmanın bu iki yolu ne kadar önemli. Birbirlerine karşılar, ama her biri haklı. Biri olumlanmasına , biçimleri ne kadar hızlı değişse de, her zaman yaşamdan emin olan yaşama iradesinin diğeri, ıstırap ve ölümün sembolünde, inkarına yaşama iradesinin, bu dünyadan kurtuluşun, ölüm ve şeytanın egemenliğinin ve yaşama iradesinin kabulü ile reddi arasındaki soruda, Hıristiyanlık son çare olarak haklıdır.

Konunun kilise görüşüne göre Eski Ahit ile karşılaştırıldığında Yeni Ahit'in sunduğu karşıtlık, tam da benim etik sistemim ile Avrupa'nın ahlâk felsefesi arasında var olan karşıtlıktır. Eski Ahit, insanı, ancak hiçbir kurtuluşun olmadığı Kanunun egemenliği altında olarak temsil eder. Yeni Ahit, Kanunun başarısız olduğunu ilan eder, insanı egemenliğinden kurtarır, onun yerine imanla, komşu sevgisiyle ve kendini tamamen feda ederek kazanılacak olan lütuf krallığını vaaz eder. Bu, dünyanın şerrinden kurtuluş yoludur. Yeni Ahit'in ruhu kuşkusuz çileciliktir, ancak protestanlarınız ve rasyonalistleriniz onu amaçlarına uyacak şekilde çarpıtabilirler. Asketizm, yaşama arzusunun inkarıdır; ve Eski Ahit'ten Yeni'ye, Yasanın egemenliğinden İman egemenliğine, işlerle aklanmadan Aracı aracılığıyla kurtuluşa, günah ve ölüm alanından Mesih'te sonsuz yaşama geçiş, kendi içinde ele alındığında, şu anlama gelir: gerçek anlamda, salt ahlaki erdemlerden yaşama iradesinin inkarına geçiş. Benim felsefem, adaletin metafizik temelini ve insan sevgisini gösterir ve bu erdemlerin mükemmel bir şekilde uygulandığı takdirde zorunlu olarak götürdüğü hedefe işaret eder. Aynı zamanda, insanın dünyaya sırtını dönmesi gerektiğini ve yaşama iradesinin inkarının kurtuluşun yolu olduğunu itiraf etmede samimidir. Bu nedenle, tüm diğer sistemler Eski Ahit'in ruhuyla ifade edilirken, Yeni Ahit'in ruhuyla gerçekten bir bütündür; yani teorik olduğu kadar pratik olarak da sonuçları Yahudiliktir - salt despotik teizm. O halde bu anlamda benim doktrinim tek gerçek Hıristiyan felsefesi olarak adlandırılabilir - bu, konunun özüne inmek yerine yüzeysel görüşler alan insanlara paradoksal bir ifade gibi görünebilir.

Hayatınız boyunca size rehberlik edecek güvenli bir pusula istiyorsanız ve ona bakmanın doğru yolu ile ilgili tüm şüpheleri ortadan kaldıracaksanız, bu dünyayı bir hapishane, bir tür hapishane olarak görmeye kendinizi alıştırmaktan daha iyisini yapamazsınız. bir ceza kolonisinin ya da en eski filozofun dediği gibi Yunanca: ergastaerion. Hıristiyan Babalar arasında, Origen, övgüye değer bir cesaretle,benimsemiştir bazı nesnel yaşam teorileri tarafından daha da doğrulanan sadece kendi felsefeme değil, Brahmanizm ve Budizm'de ve Empedokles ve Pythagoras gibi Yunan filozoflarının sözlerinde ifade edilen tüm çağların bilgeliğine atıfta bulunuyorum; aynı zamanda Cicero tarafından, eski bilge adamların, bu dünyaya başka bir varoluş durumunda işlenen suçun cezasını ödemek için geldiğimizi öğrettiklerini söylediği sözlerinde olduğu gibi - gizemlere başlamanın bir parçasını oluşturan bir doktrin. Ve çağdaşlarının yaktığı Vanini, onu çürütmekten daha kolay bir görev bulmuştur - aynı şeyi çok güçlü bir şekilde ortaya koymaktadır. İnsan, der, her türden sefaletle doludur ki, Hıristiyan dinine aykırı olmasaydı, eğer kötü ruhlar varsa, onların insan biçimine büründüklerini ve şimdi suçlarının kefaretini ödediklerini söylemeye cüret ederdim. Ve gerçek Hıristiyanlık - sözcüğü doğru anlamında kullanarak - varlığımızı da günah ve hatanın sonucu olarak görür. Kendinizi bu yaşam görüşüne alıştırırsanız, beklentilerinizi buna göre düzenler ve büyük küçük tüm nahoş olaylara, ıstıraplarına, endişelerine, sefaletlerine olağandışı veya düzensiz bir şey olarak bakmayı bırakırsınız; hayır, her birimizin varoluşun cezasını kendine özgü bir şekilde ödediğimiz bir dünyada her şeyin olması gerektiği gibi olduğunu göreceksiniz. Bir ceza kolonisinin kötülüklerinden biri, onu oluşturanların toplumudur; ve eğer okuyucu daha iyi bir arkadaşlığa layıksa, ona şu anda katlanmak zorunda olduğu şeyleri hatırlatmak için benden hiçbir söze ihtiyacı olmayacak. Sıradan bir ruha sahipse veya bir dahiyse, zaman zaman kendini adi suçlularla kadırgalarda çalışmaya mahkum edilmiş asil bir devlet mahkumu gibi hissedecektir; ve onun örneğini takip edecek ve kendini izole etmeye çalışacak.

Bununla birlikte, genel olarak, bu yaşam görüşünün, insanların büyük çoğunluğunun sözde kusurlarını, ahlaki ve entelektüel eksikliklerini ve sonuçta ortaya çıkan aşağılık yüz tipini, herhangi bir sürpriz olmadan, söylememize izin vereceği söylenmelidir. Öfke hiçbir şey; çünkü nerede olduğumuzu ve çevremizdeki erkeklerin günah içinde doğmuş ve günahın kefaretini ödemek için yaşayan varlıklar olduklarını düşünmekten asla vazgeçmeyeceğiz. Hıristiyanlığın insanın günahkar doğasından söz ederken kastettiği budur.

Pardon herkese sözdür! İnsanlar ne kadar akılsızca işlerlerse işlesinler, kusurları ya da kötülükleri ne olursa olsun, sabredelim; Bu kusurlar başkalarında göründüğünde, gördüğümüzün bizim budalalıklarımız ve kusurlarımız olduğunu hatırlamak. Bunlar, ait olduğumuz insanlığın eksiklikleridir; hatalarını bir ve hepsini paylaştığımız; evet, sırf içimizde henüz ortaya çıkmadıkları için şimdi çok kızdığımız hatalar bile. Yüzeyde yatmayan hatalardır. Ama orada, doğamızın derinliklerinde varlar; ve herhangi bir şey onları çağırırsa, tıpkı şimdi diğerlerinde gördüğümüz gibi gelip kendilerini gösterecekler. Doğrudur, bir adam, hemcinsinde olmayan kusurlara sahip olabilir; ve bazı durumlarda kötü niteliklerin toplamının çok büyük olduğu yadsınamaz; çünkü insanla insan arasındaki bireysellik farkı her şeyi aşar. Aslında, dünyanın ve insanın olmaması daha iyi bir şey olduğu inancı, bizi birbirimize karşı hoşgörüyle dolduracak türdendir. Hayır, bu bakış açısından, uygun hitap biçiminin Mösyö, Efendim, mein Herr değil, acı çeken dostum, Socî malorum, compagnon de miseres olduğunu pekâlâ düşünebiliriz! Bu belki garip gelebilir, ancak gerçeklerle uyumludur; başkalarını doğru ışığa sokar; ve bize hayattaki en gerekli şeyi hatırlatır - herkesin ihtiyaç duyduğu ve bu nedenle her insanın hemcinsine borçlu olduğu hoşgörü, sabır, saygı ve komşu sevgisi.